रङिन् सपनाहरु र श्याम स्वेत् बिपनाहरु - समय त धेरै टाढा पुगिसकेछ। "ओके" दाईका शब्दहरुले पो फेरी स्म्रितिमा तरङहरु पैदा गरिदिए।
मैले पनि Soil Mechanics मा pearmeability formula घोके झैं लाग्छ; मैले पनि Love Garden मा सुस्केर हाले झैं लाग्छ; मैले पनि Architecture Block तिर नयन घुमए झैं लग्छ। त्यो main gate नजिकै को गुफामा मैले पनि पाइला टेकेझैं लाग्छ; त्यो लोकहितको आलु-चना मैले पनि चाखेझैं लग्छ; र त्यो असोक् मा भुवन् के सी र क्रिस्टी मैनली नचिरहेको मैले पनि हेरेझैं लाग्छ: भलै समएले 'ASOK CENEMA' लाई 'ASOK PARTY PALACE' बनाएको किन नहोस्।
र तेसैले मैले पनि प्रेरणा पाएझैं लाग्छ - "ओके" दाईका जिवन-घटनाका सुन्दर अभिब्यक्तिहरु।
TRANSIT DOHA
१३ अगस्त।
सानो मुस्लिम् राज्य कतारको राजधानी सहर दोहामा स्थनिय समए ११:२० बजेको छ - रातिको। उहाँ काठमान्डुमा भोलि भैसक्यो - जो २ घन्टा ४५ मिनेट छिटो छ यहाँ भन्दा। QR ३५३ ले ४ घन्टा अन्धकारहरु छिचोलोरह्यो र यो बत्तीहरुको उज्यलोमा मध्यरात लियेर आयो - कचल्टिएक नयनहरु र भारी मन। अघिनै ६:३० बजेको हुंदो हो - काठ्मान्डु को त्रिभुवन् अन्तरस्ट्रिय बिमानस्थलमा बिदाको क्ष्यण मेरी प्यारी आमा र मेरी प्यारी उनी दुबै अत्यन्त पीडाले घायल मलिन अनुहार लिएर विवस फर्कनु भएथ्यो र म बोझिला पाइलाहरु A ३०० बिमान् तर्फ बडाईरहेथें।
भबिस्य निर्माणको एउटा अत्रिप्त अभिलशाले जिवनलाई सदैब बेखुशीनै बनाईरहेछ। ती सबैको अधिकतम सीमा आज कोरियो - PhD का लागि USA। सन्सारको त्यो पल्लोछेउ हो जहाँबाट मेरो अफ्नो सन्सारमा आउ-जाउ धेरै किसिमले कठिनतम् छ र त्यसैले यो यत्रा पनि कठिनतम् छ।
अनिस्चित दिनहरु - जो आइरहेक छन - ले मर्माहत पारेको छ। मेरी उनी एउटा अभिलाशामा आफुलाई एक्लो स्विकार गरिरहेछिन - प्रायस सदैब - बिवाह पछि। म अधिकतम् उल्लु हुँ - कि सदैब उनलाई एक्लो बनाएर आफु अझ बधि एक्लो बनिरहेको छु। यदी दिनहरु सोचे बिपरित भैदिए भने फेरि कहिले हो अर्को भेट भन्न गारो हुनेछ र जिवनमा त्यो एउता अतुलनिय सजाय हुनेछ।
बुढो बुबा सदैब जस्तै एउटा खाट कुर्न बिवस भैसक्नु भएको छ र उहँलाई फेरि भेट्न पाउँला कि हैन भन्ने आसंकाले मन कहालिएको छ। आखिर यी सबलाई छाडेर पनि किन मन गर्छ - America लागौँ। सायद सुनिस्चित् भबिस्यको असिमित् खोजि।
यी सबका बाबजुतपनि बिहान उज्यलो भयो। तत्काल को एउटा अन्तिम् अँगलोबाट म विवश एकबिहानै उठ्न बाध्य थिएँ - किनकि धेरै तयारि अझै पनि बाँकि नै थियो। दिनभरमा प्राय: सबै नातेदार्, छिमेकि र साथिहरुको सुभयत्रा र सुभेच्छ्याका शब्दहरु थुप्रिरहे र मनमा अशीम पीडा थुप्रिदै गयो। अन्तत: साँझ पर्न लाग्यो र म रातो टीका र सयेपत्रिको माला सहित् बाटो लग्न विवश भएँ।
QR ३५३ बहुतै भरिएको थियो र एकदम बीचको सिट परेकोले यात्र त्यति आरामदायी रहन सकेन। दायाँ एउत मोट्टो खैरे र बायाँ उस्तै खैरेनिका बीच निक्कै उकुसमुकुस रह्यो ४ घन्टा लामो यात्र। यो बीचमा एकपटक पनि बाहिर हेर्न पाईएन र पएकै भयेपनि त्यो अन्धकर मात्र हुने थियो। बीचमा एकपटक मात्र सिट्बात उठेँ र सङै आएकी साथी सँग कुरा गर्न पाईयो। धेरै दिन् देखि संगै जान भनेर बसिरहेका हामिहरु आखिर पुरै Flights भरि बेग्ला बेग्लै सिटहरुमा पर्योँ र यात्रा अझ कस्ठप्रद् हुन पुग्यो।
र ४ घन्टाको विरक्त उडान् पछि डोहा अन्तरास्ट्रिय बिमानस्थलमा अर्को धर्ति उपस्थित् रह्यो। मेरो पुर्बानुमान बेठिक थियो-मैले कम्तिमा बैङ्कक स्तरको एयरपोर्ट् सोचिरहेकोमा यो धेरै सानो र कम आधुनिक् देखियो।
अहिले ३ घन्टे transit मा जिवन जिवनचर्या खर्चिरहेछ - TRANSIT DOHA। ओरिपरि मङोलिअन् अनुहारका तरुना तन्नेरीहरु गफगाफमा मस्त छन्। कता-कता उनिहरु मलाई मलेसिअन् जस्तो लगिरहेछ। संगै आएकि साथि घुम्न गएकि छिन - अझै २ घन्टा जस्तो समए बितउनु छ।
म खालि भुईंमा थ्याच्च बसेको छु र अतित् सम्झने प्रयास् गरिरहेछु। मात्र ४-५ घन्टा अगाडिको मेरो आफ्नो - सम्पुर्ण आफ्नो संसार हजारौं किलोमिटर टाढा बिलाइसकेको छ। म आकाशबाट भारत, पाकिस्तान, सायद अफ्गानिस्तान पनि, इरान र युनाइटेड अरब इमिरेट्स आदि देशहरुलाइ काट्दै अर्को एउटा मुस्लिम् संसारमा छु - तर मैले तेस्लाइ अनुभव गर्न पाएको छैन - सिवाए boarding pass लिने queue मा सेवा पुर्याइरहेकी एउटी अधबैंसे तर सुन्दर अनुहारसंगको औपचारिक २-४ शब्द बाहेक। यहिनै सायद जिवनभरको बुझ्नु हो - कतार बासी बारे।
तर एउटा कुरा के चाहिँ निस्चित भयो भनेकि मानव जातिका सम्पुर्ण सोँच, अभिब्यक्ति, विचार, विवेचाना, र ब्यबहारमा एउटा मिलन विन्दुचहिं अवस्य छ; चाहे त्यो हिन्दु होस् चाहे मुस्लिम्, चाहे Asian होस् चाहे American।
फेरि भेटौँला |
