झिकेर मुटुको टुक्रा छाती भित्र अटाउँछिन्
भोकभोकै बसी आफू छाती चुस्न खटाउँछिन्
जिन्दगी बन्छ आमाले खाएको गाँस गाँसमा
सिर्जनामूल हुन् आमा स्रष्टाको इतिहासमा

कोखबाट निकालेर यो धर्ती टेक्न लाउँछिन्
ताते ताते भनी मीठो तोते बोली सिकाउँछिन्
राखेर काखमा नानी कहिले गीत गाउँछिन्
बाबु सुतोस् भनी आमा हातले थुम्थुम्याउँछिन्

बाबु उठ्छ भनी राती अल्प अल्प निदाउने
बाबु रुन्छ भनी चाडैं अन्तबाट बिदा हुने
बाबुकै साथमा खेल्छिन्, काखै काख नचाउँछिन्
आमाले नै विधाताको शृष्टिलाई बचाउँछिन्

कोखा कोखा भनी खाना नानीलाई खुवाउँछिन्
बगाई दुधको धारा शिशुलाई नुहाउँछिन्
मातृवात्सल्य रित्तिन्न जस्तै दु : ख भएपनि
बचरा गुँड छोडेर टाढा टाढा गएपनि

कुनैबेला लुकी आफैं शिशुलाई छकाउँछिन्
रोएपनि स्वयम् आई हाँसी हाँसी फकाउँछिन्
डर भन्ने कुनै हुन्न आमाको काखमा हुँदा
भन्दछन् पोष नै लाग्छ स्नेहिला हातले छुँदा

आमाको रुप बिग्रिन्छ सन्तान जन्मिएपछि
सन्तान पर भै जान्छन् डोलीमा अन्मिएपछि
तरपनि हुन्छ यो सारा आमाको निम्ति गौरव
आमा निश्वार्थ देवी हुन् नभनौं कसरी अब

जिन्दगानी रहेसम्म आँखाले देख्न पाउलान्
आफ्नो शक्ति भए मान्छे सेवामा जुट्न आउलान्
धर्ती मैं छ सबै चीज खोजे मिल्छ घरी घरी
तर जन्मदिने आमा पाईंदैन कसै गरी
                       तर जन्मदिने आमा पाईंदैन कसै गरी ।।